Day Dreams

یه شب نشسته بودم و به دو تا چراغ قرمز که روی پل بزرگی که از پنجره ی خونه دیده می شه، نگاه می کردم. ایندو چراغ به تواتر خاموش و روشن می شدند و در هیچ لحظه ای همزمان روشن نبودند. بعد از چند ثانیه نگاه کردن فکر می کردم ممکنه یکی این رو ببینه و تفسیر کنه که این یک تکه نور است که بین دو نقطه در رفت و آمد است. و رد کردن این نظریه به نظرم بسیار دشوار آمد. امروز فهمیدم آقای "مکس ورتایمر" مشابه همین تجربه را داشته و کم کم با تمرکز رو ی آن تئوری "گشتالت" شکل گرفته است.  یا ایده ی جاده ای که حرکت کنه به جای حرکت ماشین ها که در مورد جاده ی شمال فکر می کردم. و هفته ی پیش مشابه اون رو که می خوان بصورت تونل های زیر زمینی بسازند شنیدم از "ایلان ماسک". و یا ایده ی صفحه ی هوشمند برای سفارش دادن غذا که به بهترین وجه در رستوران "استک" دیدم. وقتی این چیزها را می خونم  حس خوبی می کنم که ذهن خلاقی دارم و از طرفی نمی تونم نگم که ناراحت هم می شم چون هنوز به مرحله ی تولید و بهره برداری از ذهنم نرسیده ام. خلاصه ایده داشتن شاید حدود 10 درصد از کار باشه و بقیه اش س

چرا یا چگونه؟ زمان زیادی از عمرم به سوالهای چرایی سپری شده. الان دیگه وقت چگونه و بهتر و بهتر کردن است و نه چرا؟ انقدر دیده ام که بدانم چه می خواهم بشوم. از طرفی عمر کوتاه است. زمان ورودت به دانشگاه تا امروز را مرور کن؛همین قدر از امروز بگذره، عمرت از 65 گذشته؛ فکر نکن فرصتت نا محدوده؛ به چشم بر هم زدنی می رسی به اونجا. پس اگر در نیمه ی اول زمانهای زیادی را شاید غیر ضروری به دغدغه های چرایی سپری کردی، الان دست نگه دار و بیشتر و بیشتر به چگونه رسیدن بیاندیش.

امروز یک خانم حدودا 65 ساله رو دیدم که همراه همسرش نشسته بود در کافی شاپ پیتز و داشت با جدیت مطالعه می کرد. متوجه شدم که دارد برای امتحان مربوط به متخصصین ملک آماده می شه. واقعا حس خوبی بهم می ده. وقتی چرخ اقتصاد یه جامعه می چرخه، اگه تو مشکل مالی داری و می خوای درآمد بیشتری داشته باشی، براش راه وجود داره. راهش به هیچ عنوان ساده نیست و میان بر نداره ولی راه داره. آدم های در سن های مختلف رو می بینم که مثل دانش آموزای کنکوری درس می خونن و یه امیدی دارن. حس خوبیه!

در این مدت کوتاه 4 ساله که جسته و گریخته در مکان های عمومی مثل قهوه فروشی یا رستوران ها رفته ام و نشسته ام یادم  نیست که دیده باشم چند نفر نشسته باشند دور میز و درباره ی شخصی که نیست حرف بزنند و مدت طولانی وقت بگذرانند؛ ولی  هم وطنان فارسی زبان را دیده ام. نمی دانم علتش چیه ولی انگار حضور دیگری در سپهر زندگی ما پر رنگتر از دیگر فرهنگ هاست.

Consider the world map – an image we often take for granted as a fixed reality. But what if we were to shift our perspective? Imagine slicing the globe not near Alaska, but closer to Greenland. In this new map, everything changes. The USA suddenly neighbors Russia closely, and Japan finds itself much closer to the Western world. Such a shift alters our perception of East and West entirely. Could it be that some of the historical hostilities between Eastern and Western nations are tied to the vast geographical distances that separate them? Perhaps, by recognizing that they're not as distant as they once seemed, they can acknowledge their shared humanity. Current Map: New Map: P.S. Interestingly, this concept isn't as novel as it may seem. I stumbled upon the same idea in a 19th-century book!

فرض کن یه آچار قوی داری که باهاش می تونی پیچ های چرخ ماشینت رو باز کنی و کل تایر رو عوض کنی. آیا گاه و بیگاه هر روز می ری سراغش و پیچ ها رو چک می کنی و سفت و سفت ترشون می کنی؟ یا فقط اگر لازم شد ازش استفاده می کنی. مثلا من الان 16 ساله که رانندگی می کنم و ماشین دارم؛ شاید یک یا دوبار از این آچار استفاده کرده ام و تایر رو عوض کرده ام. کلام تو قدرتمندترین ابزاری هست که داری؛ دلیلی ندارد آنرا بیهوده و از سر عادت و وسواس بکار ببری و دائم، گفتگوهای ذهنی ات را تکرار کنی. بگذارش کنار و اگر لازم بود از آن استفاده کن. با آگاهی و با قصد و نه از سر عادت و بدون هدف.

اینجا چون امکان کار و فعالیت سالم برای دخترها، همطراز پسرها وجود داره، آنچه من تا الان دیده ام اینه که آدم های نرمال می رن دنبال راه درس و دانشگاه یا راه انداختن یه کاسبی و یا از همه ساده تر می رن یه جا سر کار و حقوق می گیرن. اون جنبه ی اغواگری که بخوان یه جوری یه آدم مایه دار رو تور کنند، توی کوچه و خیابون و محیط های عمومی و معمولی به چشم من بسیار بسیار کم و ناچیزه؛ در اصل می تونم بگم من اصلا اون حالت اغراق آمیز دخترها و زنان که در اکثر محیط ها در تهران دیده می شه، رو اینجا ندیدم. این خیلی به نظرم جالبه؛ شیوه مدیریت اقتصادی و تولید که در جامعه وجود داره، چطور می تونه اخلاق و تصویر آدم ها و در این بحث زنان رو از خودشون تغییر بده. زنی که امکان کار و فعالیت سالم براش خیلی کمه، می گرده دنبال یه مرد که به قدر کافی پول داشته باشه و بتونه خواسته های اون رو تامین کنه. و در محیط تولیدی که امکان کار کردن وجود داره، بدون شعار و هیاهو آدم ها محترم تر و با عزت ترن! و این رو خودشون می فهمن و نیازی به تبلیغات نداره.

Every thing should be as short as possible, and it's on audience if they want listen or learn slowly. Siraj is a youtuber that prepare very fast pace tutorials for Data Science and Machine Learning. He explains any idea in less than 8 minutes and his presentation contains the real code that do the job and it's not theoretical alone. Twitter Instagram ... Every thing should be short and should stream fast.

When people talk about technology and specifically Computer and Internet, there is a dark side and doubt bias. They are talking about amount of time people spend on the internet and wasting of their time. The problem is they are not mentioning the other side. In compare with which life style these stuff are wasting human kind time? Go back 40 years ago and you recognize the amount of time people wast on TV; It's flag ship of Internet you are right. Go 100 years back and look at that lonely man that spend his nights in the bars and no body talk to him. Today I saw an old woman in Starbucks; First I didn't understand why she is waving her hand and staring to her screen. Finally I realized that she is deaf mute and using sign language for talking to her other deaf mute friend on an online video chat platform. I really enjoy by understanding in what extend this technology change the world. Maybe 200 years ago an old deaf woman, should hide herself in her home and couldn't