Day Dreams

یه شب نشسته بودم و به دو تا چراغ قرمز که روی پل بزرگی که از پنجره ی خونه دیده می شه، نگاه می کردم. ایندو چراغ به تواتر خاموش و روشن می شدند و در هیچ لحظه ای همزمان روشن نبودند. بعد از چند ثانیه نگاه کردن فکر می کردم ممکنه یکی این رو ببینه و تفسیر کنه که این یک تکه نور است که بین دو نقطه در رفت و آمد است. و رد کردن این نظریه به نظرم بسیار دشوار آمد. امروز فهمیدم آقای "مکس ورتایمر" مشابه همین تجربه را داشته و کم کم با تمرکز رو ی آن تئوری "گشتالت" شکل گرفته است.  یا ایده ی جاده ای که حرکت کنه به جای حرکت ماشین ها که در مورد جاده ی شمال فکر می کردم. و هفته ی پیش مشابه اون رو که می خوان بصورت تونل های زیر زمینی بسازند شنیدم از "ایلان ماسک". و یا ایده ی صفحه ی هوشمند برای سفارش دادن غذا که به بهترین وجه در رستوران "استک" دیدم. وقتی این چیزها را می خونم  حس خوبی می کنم که ذهن خلاقی دارم و از طرفی نمی تونم نگم که ناراحت هم می شم چون هنوز به مرحله ی تولید و بهره برداری از ذهنم نرسیده ام. خلاصه ایده داشتن شاید حدود 10 درصد از کار باشه و بقیه اش س

چرا یا چگونه؟ زمان زیادی از عمرم به سوالهای چرایی سپری شده. الان دیگه وقت چگونه و بهتر و بهتر کردن است و نه چرا؟ انقدر دیده ام که بدانم چه می خواهم بشوم. از طرفی عمر کوتاه است. زمان ورودت به دانشگاه تا امروز را مرور کن؛همین قدر از امروز بگذره، عمرت از 65 گذشته؛ فکر نکن فرصتت نا محدوده؛ به چشم بر هم زدنی می رسی به اونجا. پس اگر در نیمه ی اول زمانهای زیادی را شاید غیر ضروری به دغدغه های چرایی سپری کردی، الان دست نگه دار و بیشتر و بیشتر به چگونه رسیدن بیاندیش.